Θα είναι από έλλειψη λύτρωσης αν κάθετα θαφτώ
στο ψηλότερο πάτωμα του Νου θα κατοικώ
ενός πύργου στοιχειωμένου με αναμνήσεις
που ποντάρουν στον λαβύρινθο του εγώ.
Θα 'ναι από μόδα που ξυπνώ
με δόντια σφιγμένα, που παραμιλώ
τα βαριά παραθυρόφυλλα σφραγίζω
βάζοντας τη γλώσσα στην τρύπα του φονιά
σαν πελώρια κλειδαριά,
έτοιμη να ρίξω νερό ζεματιστό
μήπως η έσχατη ανάγκη της αλήθειας αναρριχηθεί
πάνω στους κόμπους που έδενε
καθώς κατάπινα φόβο αυτοβιογραφικό.
