Ίχνη

Στα ίδια μονοπάτια θα βαδίσω και

κάθε μέρα θα βαθαίνω τα ίδια ίχνη.

Έχουν ειπωθεί όσες λέξεις λέγονται.

Mόνον όσα γράφονται στους τοίχους
ζητούν επαναστάτες.

Ούτε πόλεμο, ούτε άνωθεν ειρήνη θέλω,

λέω να μείνω η γάτα

που εμποδίζει τα πόδια σου.

Αντρική στροφή

Δυσκολεύομαι να καταλάβω

την ασφάλεια του αρνητικού camber

καθώς κατεβαίνω την πιο κλειστή στροφή

με πέλματα τετράστιχου χωρίς ρίμες

στην προοπτική μιας βαρετής ευθείας

και στο φόντο μιας εξαρθρωμένης ανατολής

από τα κλιπ αρτ του Χορτιάτη.

Καμιά ιερή παράκαμψη δεν χαρτογραφείται

στην παντοκρατορία του λαβύρινθου,

κανένα μήνυμα δεν αποκωδικοποιείται

σε πρώτη ανάγνωση.

Τι δεν είσαι

Η διάθεση να συντονιστώ με την εκμηδένιση

χωρίς την έννοια μιας απλής εξαφάνισης

έχει κάτι το απροσδιόριστο

και ενώ με βυθίζει σε μια αδιαφορία

νιώθω ξανά να διολισθαίνω

σε μια οιωνεί διαλεκτική σχέση

που με υπερβαίνει

γι αυτό ρωτώ αραιά μια τυχαία φράση

για να μην χάσεις τη σημασία

που σου επιτρέπω να έχεις για μένα

αφού και μέσα από την απομάκρυνση

είσαι παρών, άρα

Μηδέν δεν είσαι.

“η αμαρτία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία που της πρόσφεραν οι εντολές, με εξαπάτησε και με θανάτωσε μ’ αυτές” (Παύλος, Ρωμ. 7.11).

Ε και;  Τι  κι αν ήταν νέα, φρέσκια, λαμπερή ντυμένη στα κόκκινα;

Έχασκε με το στόμα ολάνοιχτο, ένοιωθε βρώμικη, χρησιμοποιημένη, ταπεινωμένη, αντικείμενο απαλλοτρίωσης  στο κάθε αρσενικό του σπιτιού που την έβαζε στην πρίζα.

Με κοίταζε με τέσσερα τετράγωνα μάτια, χαρακωμένα διαγώνια. Τα ψίχουλα από το λαδοτύρι Μυτιλήνης γυάλιζαν στις αντικολλητικές πλάκες σαν δάκρυ βουβό. Ένιωθα ότι διακυβευόταν ο ουσιώδης δεσμός ανάμεσα στην οικουμενικότητα της κοκεταρίας που της αναλογούσε και αυτό ήταν ανεξάρτητο από τη θέληση του υποκειμένου. Πήρα το πιο απαλό χαρτί κουζίνας και άρχισα να ταμπονάρω κάθε κρυφή πτυχή της. Δεν μου αντιστάθηκε ούτε όταν αναγκάστηκα να τη γυρίσω ανάποδα για να τινάξω το σουσάμι που δραπέτευσε από τις φέτες του τοστ. Ξέρει ότι είναι στρατευμένη στο μονοπάτι της ανάγκης που υπερχειλίζει από υγρή γκούντα για όσο παραμένει καυτή και  ξέρει ότι θα είναι ζωντανή έως ότου υπακούει στο όριο του αυτοματισμού της επανάληψης.

Ξεκάθαρα λοιπόν το πρόβλημα του ασυνειδήτου θανάτου, καθηλώνει την επιθυμία της, παραδίδοντάς την στην τάχα επαναλαμβανόμενη αυτονομία. Η μόνη λύση είναι η παράβαση και η ανυπακοή. Βλέπετε καμιά άλλη;