Ταπείνωση απ’ το πουθενάδεν μπορώ να βοηθήσω πια
το κλάμα μου χασκογελά
δίψασα για μάτια στεγνά, ταξίδια ειρηνικά
φτάνουν πια τόσα βαπόρια στα στενά
νόθοι φυγάδες, ανοήτως προνοητικά
ανάξια καμώματα περιθωριακά
δεν πλέουμε πλέον παρά αιτιολογικά
ανώνυμα παραμύθια στα νοτιανατολικά
είναι η αμαρτία που με κατακτά
κάποτε έσκυβα πάνω από τα νερά
τώρα πονάω και ζητώ την ερημιά
καμιά εξίσωση από κανέναν πια
φεύγω.
