Μοναδικός Απρίλης ...

Στους γλάρους που δεν σταματούν στο κόκκινο…

Που έχουν φτερά…αλλά δεν φεύγουν μακριά…
Που έχουν κραυγή … αλλά δεν τους καταλαβαίνει κανείς…

Μήπως θα μου μάθεις εσύ να καταλαβαίνω αυτές τις φωνές?
Άραγε θα ξαναπεράσουμε ετοιμόρροπες γέφυρες – μέχρι την άκρη τους όμως -κρατώντας μου το χέρι… κι όταν ρωτάς «ακούς τους γλάρους;» να ακούω την ανάσα σου μόνον
(Γιατί δεν τους άκουγα; Γιατί έτρεμα;) Γιατί δεν ήξερα από που να κρατηθώ…που να σ αγγίξω.. και πώς να αφεθώ…. Και μου δειχνες εσένα… μα πώς μπορώ; Πώς;

Φοβόμουν και φοβάμαι ακόμη… δεν μετάνιωσα στιγμή όμως για τις υπέροχες στιγμές!
Μετάνιωσα που δεν σου έκανα μια σφιχτή αγκαλιά να σου δείξω πόσο ευτυχισμένη ήμουν…αλλά …
Μάλλον οι γλάροι φταίνε… που δεν μιλάνε να μου πουν την αλήθεια τους…πως καταφέρνουν και δεν σταματούν στο κόκκινο…πώς;

Κοίτα …Να σου πω…πιστεύω πως θα μ’ αφήσεις μόνη και συ θα γυρίζεις φιλμάκι μικρού μήκους…Πρωταγωνίστρια 17 σκηνών - ίσως – άλλοτε ξυπόλητη… άλλοτε ζαλισμένη από Χιλιανές γεύσεις… άλλοτε στη θέση του οδηγού …. ή συνοδηγού που ακούει μουσική δυνατά με ανοιχτά παράθυρα - μια ουτοπία στιγμών που η αυτοπραγμάτωσή τους δεν έχει να χάσει τίποτε εκτός από τις αλυσίδες της βέβαια , (κάνοντας μια παράφραση του Μαρξ)

Σε θέλω …. Ψηλά … να μπορείς να με σηκώνεις όποτε βουλιάζω ….
Να με κρύβεις όποτε θέλω ασφάλεια, να μ αφήνεις να τα βγάζω πέρα μόνη, να βλέπω τα όρια μου… θέλω… θέλω… Θέλω…

«σταματάμε στο κόκκινο;»