Στην επαρχιακή

  Σου αφήνομαι, μου είχες γράψει

και χθες πλημμύρησε ο δρόμος μας επιστροφή.

Πλέαμε στην παράπλευρη απώλεια μιας κρότου λάμψης

μ' ένα Μatiz στα έκτακτα απόνερα μιας επαρχιακής. 

Eίπες θέλω το μέσα σου αίσθηση δική μου, 

και οδηγούσες στην απειλητική έκσταση ενός κατακλυσμού.

Εγώ συνοδηγός της σκοτεινής μας αιωνιότητας.

Εσύ η ύστερη μνήμη λέξεων που πλαγιάζουν ακόμη μαζί μου.

Show time

Γερνάω μέσα σου ύπουλα όπως η πέτρα στα δόντια.

Γεύση ανύπαρκτη όπως μια πρέζα αλάτι στο αλεύρι.

Πρωινή αυλαία που σβήνει όπως ο ουρανός στη θάλασσα.
Με περιμένεις ακόμη στα κόκκινα φανάρια,

γιατί ξέρεις ότι από άποψη ψάχνω μια κόντρα στην αρχή.

Έμαθα να πατάω γκάζι στο φρύδι της στροφής

και είναι μέρες τώρα που γεμίζεις τους καθρέφτες μου.

Φλυαρείς διπλά - για τη στιγμή που ακόμη δεν έγινε μεθαύριο.

Enjoy the show!

Γείρε

΄Ενα λάθος εξουσιάζει τα αργοπορημένα βράδυα, πια.

Ντύνει στα δερμάτινα το πράσινο φως, μαρσάροντας τη μηχανή σου.

Κράνος - μοτέρ - πάμε

Από εκείνη τη μέρα, δεν θέλω να εξηγώ ποια δεν είμαι.

Μπλε-μαύρες νότες  ζυγίζουν τις ακμές μιας παρτιτούρας.

Ρεπεράζ - κάστινγκ - ρόλοι

Γραμματική κυριλλική, σε γραμματοσειρά βυζαντινή.

Η βροχή μετρονόμος θωπεύει το υγρό καλώδιο στο στόμα.

Σκηνή - πλάνο - λήψη

Πλάγια κλίτη, σταυροθόλια, θριγκοί και αετώματα.

Ένας άντρας -εσύ-  μπαινοβγαίνει από τη μισάνοιχτη πόρτα του υπολογιστή.

Γκρο πλαν στη στωικότητα των γκριζογάλανων ματιών του.

Παρέκβαση - αρχή - μέση - τέλος

Ποτέ μου δεν κατάφερα να αποδώσω τα τρισδιάστατα σπιράλ,

το ανάγλυφο ανέλαβε η γόμα των λαστίχων μου στους δρόμους.

Γιατί να ομολογήσω;  Υπάρχω παραστάδα στα ψιλά των εφημερίδων.

Μένει να με ανακαλύψουν τα τελεσίγραφα των πρώτων αρπισμάτων.

Μάτια μου

Συμβαίνει να σου απαγορεύομαι σαν πόλη,

γιατί  κατάφερα την απώλεια μιας αυταπάτης.

Κι αυτά που είναι ακόμη δικά μου

χωρίς ποτέ να σου ανήκαν - τότε που ήμουν ζωή-

είναι τα μάτια που έδεσες,  χωρίς ποτέ να τα τυφλώσεις .

Μια κουρασμένη ταυτότητα,  μια παραίτηση από προσδοκίες,

που πρέπει να έχεις, για να χάσεις. Και δεν έχω τίποτα.

Τα "ακόμη" ενόχλησαν τον Αύγουστο

γιατί τ' αγκάθια σφετερίζονται τα ίδια μονοπάτια.

Μεγάλο πράγμα οι βαθιές πατημασιές,

κρατούν νερό κι ανθίζουν στην ώρα τους .

Αφήνουν απείραχτες τις λειψές εξηγήσεις ...

-σβήνοντάς τες τι μένει;

Άλλωστε ένας αγκαθόκηπος γεμάτος αυταπάτες

δεν θέλει να μοιάζει όσους προτιμούν να γερνάνε μαζί.

Του είναι αδιάφορο ένα ρομαντικό μυθιστόρημα

αν δεν ξυπνήσει με το κάστρο του στη μέση μιας γέφυρας.

Μέχρι να μου περάσει η αδιαφορία, από  αυτή την ίδια μου την άρνηση,

δεν δραπετεύω, μετακομίζω στα όνειρά μου,

στον μαγικό κόσμο της ψυχής μου που απογοητεύτηκε από τα μάτια μου.

Για να υποταχθώ σε καθαρτήριες στιγμές που καίνε τα πάντα,

να με δω γυμνή στον πειρασμό του δαίμονα της πραγματικότητας, και

με μια διάθεση σαν να μην έχω υπάρξει ποτέ πριν, χαμηλώνω το ίδιο βλέμμα.

Remedia amoris

Kι έμενα μόνη

σαν φακελάκι στιγμής

βούλιαζα σε αρώματα

συμμετοχικών πόθων.

Οι στίχοι στα ράφια εκπτώσεων 

αταυτοποίητες υποσημείωσεις.

Η σχισμή της ίριδας των ματιών σου

εγκλωβισμένη αλισάχνη.

Αποστέωνα τα φτερά μου

όμως έδινα εντολή σημειωτόν.

Είχαν αρχίσει να βάζουν πλώρη νότια

σαν δεκαπενθήμερα αυγουστιάτικα μελτέμια...

'Οπου αέρας και ταξίδι

όπου φυγή και φρέσκος άνεμος.

Ξεκαθάρισα τα γραμμένα

αναμάσησα τις σκοτεινές εικόνες

μα δεν μπόρεσα να φτύσω το σπέρμα τους.

Φύτρωσε και παρασιτεί μέσα μου.

Φταίει  εκείνη η γάτα.

Βύζαινε οκτώ παιδιά,

σκλήρυνε τις ρόγες των δακτύλων μου

θηλάζοντας  παράταιρες λέξεις

γιατί ήθελα να είσαι ακόμη δικός μου...