Στο τυχαίο των δρόμων
του ασύρματου η κλήση
περπατώ και μου λείπει
των ματιών σου η γεύση
του φιλιού σου το βλέμμα
μια ανάσα που αγγίζει
τις θηλές απ' τη γλώσσα
που ρουφάνε με ζήλια
της στολής σου το χρώμα
που μυρίζει εσένα.
Θα μείνω γυναίκα
που θέλει να δίνει
όλο το είναι
σ' αυτόν που ανήκει
η ιστορία της λήθης
που θέλει να γράφει
με χρώμα σαγήνης
φολίδα από λέπι
κολλημένη στο σώμα
εκείνου που αφήνει
την αλήθεια στον χρόνο
γιατί είναι ο μόνος
που ξέρει να δείχνει.
